Yıllardır icra ettiğim meslekten emekli olmam ile beraber içine düşmüş olduğum buhran, ulan demek ki insan yaşlanınca da böyle hissediyor diyorum hani şu sıkıntı ve üşengeçlik durumu olmasa huzur evlerine gidip kent bayram şekeri reklamları kisvesinde hepsinin boynuna sarılıp "bayramın kutlu olsun amcacım/teyzecim" diyeceğim. Evet, bu boşluk durumu duygularımı da bir boşluğa itmiş durumda ne hissettiğimi anlayamıyorum. Gelecek ile ilgili olan plansızlık, harita okumasını bilmeyen bir denizci misali allah ne verdiyseden ziyade rüzgar nereden estiyse oraya gideyim modunda devam ediyor hayatım. Bu arada yaşlı demişken, bu yaşlıların çocuklarla olan iletişimlerine kıl oluyorum arkadaş. Hayır o kadar yaşlısın ki, 38 yaşında bir insan bile senin için "çocuk" sınıfına dahil oluyor, görsen sanki kaplumbağa. İletişim kurulacak olan kişi bir çocuksa, ki bu çocuk ilkokul çağına yeni girmiş diyelim bir elinde oyuncak kamyonu diğer eli burnunda sümük çıkarmakla meşgul. Yaşlı dayımız gelip bağırarak "he (bu cümleye nasıl bir giriş yapacağını bilemeyen insanlarda olan bir sorun), nerede senin cankurtaranın (yaşlıların en büyük özelliği, eski kelimeler kullanmak), he ne ? (o sırada nispeten daha genç olan çocuk, torun ile olan iletişimi bir iki saniye için sekteye uğratıp "baba o cankurtaran değil, ambulans" diyerek kendi kendine 1. ve 3. jenerasyonu birbirine bağlayan köprü jenerasyon kisvesine bürünüp gururlanır.), ha tamam nerede senin ambulansın, alayım mı kamyonunu, kamyon çeker 2-3 ton gönlüm çeker paris hilton. (Yaşlı burada erör vermekte)
Telefonum çalıyor, çıkmam lazım. (bir yazı böyle kesilip atılmaz ki arkadaşım, böyle basit oyunlarla gelme karşımıza bir daha.)
